Vandaag liet Lisa van Tongeren zien dat ze stadsdichter is. Ze droeg een gedicht voor. Speciaal voor Internationale Vrouwendag.

het leeft
kijk maar om je heen
bij het luisteren naar verhalen 
schieten lichtjes in ogen
benen worden rusteloos en
de strijdlust sluimert in buiken

ergens liggen vuisten gebald in een schoot
handen jeuken
bloed kruipt
sommigen voelen: kom, eropuit
we gaan iets ludieks doen!

we lopen in onze hoofden
langs eisenlijstjes uit het verleden
en zien: zoveel gaat nog steeds niet beter
kinderopvang, veiligheid,
gelijke lonen, bedenktijd
klachten die nog altijd stilzwijgend worden aangehoord
en ergens in een lade belanden

als ik geen koffie wil bestellen
zit ik op hurken tussen geparkeerde auto’s
of achter een boom
als ik wil praten noemen ze me boos
overdreven, te veel
emotioneel
terecht, zeg ik dan: 
het is ook om te janken
zo ver als we afstaan van gelijke kansen

er is nog zoveel voor ons te doen
zoveel nog te doen
zoveel nee te zeggen tegen genoegen nemen
zo vaak aanhoren: het zijn vrouwenproblemen
zo vaak nog die kaart tekenen met onveilige plekken
zo veel gesprekken aan te gaan als je eigenlijk denkt:
ik ben moe

het is de kunst steeds te weten: het doet ertoe
taalcursussen in huiskamers
zoethoutstokjes
roepen: ‘het rokje is kort als ik dat wil’
buttons tegen atoomraketten
truttencabaretten
vragen om brood én rozen

dit is een stad waar vrouwen willen wonen

hier ligt het archief vol inspiratie
over vrouwencafés, ‘klaar is Kees, 
maar hoe zit het met Marie? 
hier vertalen we emancipatie
zo lang tot iedereen het begrijpen kan 
vrouw én man
dochters én zonen

hier vragen we de scholen 
uit te leggen dat seksualiteit
over meer gaat dan dat je veilig vrijt
we leren jongens vragen stellen
en de meiden zeggen wat ze lekker vinden

we beginnen aan het opnieuw verwoorden van wensen
we onderwijzen mensen en brengen teweeg
als vrouwen ons vragen: ‘doe ik nog mee?’
antwoorden we: ja

er zijn twee vrouwen met een idee nodig
om een krant op te richten
één stem kan ons vertellen 
dat we in de wedstrijd zitten
en dat het verschil maakt

misschien komt het morgen
maar liever nog vandaag

we stropen de mouwen op
werk pakken we aan
de Kakes-Veenprijs halen we terug
voor wie ons beweegt

want het leeft nog steeds
kijk maar om je heen

Lisa van Tongeren, stadsdichter Zaanstad